متصل شد!
ارتباط بی‌سیم در سریال «پیشگامان فضا»
رایانه‌های دستی بی‌سیم از قدیم در داستان‌های علمی تخیلی حضور داشتند.
متصل شد!
ساخت رایانه‌های همراه نیمی از کار بود. نیم دیگر کار این بود که این رایانه‌ها بتوانند حین حرکت به شبکه‌ای متصل بمانند. رایانه‌های همراه اولیه مثل پسرعموهای رومیزی خود تنها از طریق خطوط تلفن معمولی و با استفاده از مودم می‌توانستند ارتباط برقرار کنند. هنگامی که شبکۀ بی‌سیم وارد شد، لپ‌تاپ‌ها مزیت جدیدی پیدا کردند. شبکۀ بی‌سیم (wireless) به آن‌ها اجازه می‌داد در خانه‌ها یا دفاتر جابه‌جا شوند. اما برای رایانه‌های دستی، فناوری بی‌سیم همه چیز را زیرورو کرد: آن‌ها با تلفن‌های همراه ادغام شدند تا به گوشی هوشمند تبدیل شوند.
اتاق رادیوی تایتانیک
شناورهای اقیانوس‌پیما با خشکی ارتباطی نداشتند و در انزوایی به سر می‌بردند که گاهی خطرناک بود. ارتباطات بی‌سیم سیار اولین بار برای شکستن این انزوا در وسط اقیانوس به کار رفت. زمانی که کشتی تایتانیک در سال 1912 غرق شد، این فناوری جدید جان 706 نفر را نجات داد.
قطع سیم‌ها: ریشه‌های شبکه‌های تلفن همراه
ارتباطات بی‌سیم سیار با کشتی‌ها از طریق امواج رادیویی در دهۀ 1910 آغاز شد. سربازان در جنگ جهانی دوم از دستگاه‌های بی‌سیم (walkie-talkie) و کوله‌پشتی‌های مجهز به تلفن بی‌سیم استفاده می‌کردند. تلفن‌هایی که روی ماشین نصب می‌شدند و همچنین پیجرها در دهۀ 1950 به بازار آمدند. تلفن‌های «همراه» به معنای دقیق کلمه در دهۀ 1980 وارد بازار شدند. اما چه انتقال داده و چه انتقال صدا، از طریق شبکۀ ارتباطی آنالوگ انجام می‌شد. محققانی که بر روی فناوری شبکۀ آرپا (ARPAnet) کار می‌کردند، در دهۀ 1970 شبکه‌های بی‌سیم دیجیتال را برای انتقال داده و صدا ایجاد کردند.
واکی‌تاکی: اتصال محلی
مدت‌ها قبل از تلفن‌های همراه، واکی‌تاکی‌های ساده ارتباطات بی‌سیم را در فواصل کم ممکن می‌کردند. آن‌ها ابتدا برای ارتش توسعه یافتند و به سرعت کاربردهای غیرنظامی در زمان صلح پیدا کردند.
تلفن همراه برای افراد معدود
در اوایل دهۀ 1940 شرکت‌های سازندۀ تلفن شروع کردند به ارائۀ تلفن‌های مخصوص اتومبیل به مقامات و مشتریان ثروتمند. این تلفن‌های نصب‌شده روی اتومبیل، که نسخۀ دیگری از همان سیستم‌های رادیویی بودند که بر روی کشتی‌ها نصب می‌شد، فقط می‌توانستند چند مشترک را پشتیبانی کنند و نواحی محلی را پوشش می‌دادند.
رادیوی قابل‌حمل هزلتاین
این رادیو برای ارتش طراحی شده بود و از شبکۀ رادیویی آرپا استفاده می‌کرد. هر دستگاه یک گره (node) جدید ایجاد می‌کرد و به این ترتیب شبکه را گسترش می‌داد.
شبکه های موبایل برای همه
شبکه‌های اولیۀ تلفن همراه، شبکه‌های آنالوگ بودند. آن‌ها از فناوری کلیدزنی که در مدار تلفن سنتی به کار گرفته می‌شد استفاده می‌کردند. در این فناوری در کل مدت تماس یک اتصال (مدار) بین طرفین تماس وجود داشت. شبکه‌های تلفن همراه در دهۀ 1990 دیجیتالی شدند و از استانداردهای رقیب مثل GSM در اروپا و CDMA در ایالات متحده پیروی می‌کردند. صدا همچنان مبتنی بر استاندارد ارتباطی کلیدزنی مداری (Circuit-Switched) بود. خدمات داده از طریق فناوری راه‌گزینی بسته کوچک (Packet-Switched) بعداً اضافه شد. در دهۀ 2000 شبکه‌های «نسل سوم» (G3) با استفاده از فناوری راه‌گزینی بسته کوچک، سرعت انتقال دادۀ بالاتری را به ارمغان آوردند و وب‌گردی از طریق تلفن همراه را کاربردی‌تر کردند.
پیجر اریکسون اریکال
شبکه‌های پیجر در دهۀ 1950 با سامانه‌های آنالوگ شروع به کار کردند و در اوایل دهۀ 1980 به سمت استانداردهای دیجیتال مانند موبیتکس حرکت کردند. غول مخابراتیِ سوئدی، شرکت اریکسون، نقشی مهم در ایجاد موبیتکس و گسترش استاندارد GSM ایفا کرد.