هاوارد آیکن
هاوارد آیکن (1900-1973)
آیکن که یک فیزیکدان بود، از کار خسته‌کنندهٔ حل معادلات ناامید شده بود: «همهٔ این مشکلات محاسباتی را می‌توان با طراحی ماشین‌های محاسبهٔ خودکار مناسب برطرف کرد». یکی از همکارانش او را «قوی، مطمئن و رعب‌آور» و در عین حال «معلمی شگفت‌انگیز» توصیف کرده است.
هاوارد آیکن
هاوارد آیکن متوجه شد که یکی از راه‌های کاهش خطا در محاسبات، کاهش مداخلهٔ انسان است. او در سال 1937 پیشنهاد ساخت یک ماشین محاسبهٔ خودکار را مطرح کرد. آی‌بی‌ام و هاروارد برای ساخت آن توافق کردند. ماشین‌حساب آیکن یعنی هاروارد مارک 1 (Harvard Mark I) که در سال 1944 ساخت آن تمام شد، به طراحی بمب اتمی آمریکا کمک کرد. پس از آن، نسخه‌های پیچیده‌تر این دستگاه با نام‌های مارک 2 و 3 و 4 ساخته شدند.
هاروارد مارک 1
موتور الکترومکانیکی هاروارد مارک 1 با یک محور چرخان 50 فوتی کار می‌کرد که زاییدهٔ فکر هاوارد آیکن بود و توسط آی‌بی‌ام ساخته شده بود. در آن زمان رئیس آی‌بی‌ام توماس جی واتسونِ پدر بود.
رجیستر شیفت مغناطیسی 64 بیتی مارک 4
مارک 4 که آخرین ماشین آیکن در هاروارد بود، حافظهٔ هستۀ فریت داشت و بسیار سریع‌تر از مدل قبلی خود بود. مارک 4 در هاروارد توسط نیروی هوایی ایالات متحده امریکا برای محاسبات مهندسی و علمی استفاده شد.
گریس مورای هاپر (1906-1992)
گریس هاپر در آزمایشگاه هاوارد آیکن و در سال‌های جنگ جهانی دوم، مارک 1 را برنامه‌ریزی کرد. او پیش از جنگ و قبل از پیوستن به آزمایشگاه آیکن در کالج واسار ریاضیات تدریس می کرد. هاپر برای کار بر روی یونیوَک و زبان‌های برنامه‌نویسی اولیه، به‌ویژه زبان کوبول برای محاسبات تجاری، آزمایشگاه هاوارد آیکن را ترک کرد.
مجموعه مقاومت/خازن هاروارد مارک 3
در هاروارد مارک 3 از فناوری‌های ترکیبی استفاده شد: حدود 2000 رله و 5000 لامپ خلأ. سرمقالهٔ مجلهٔ تایم در 23 ژانویه 1950 با شور و اشتیاق تمام پیش‌بینی کرد که ماشین‌حساب سوم آیکن «بیش از انرژی اتمی بر تمدن بشری تأثیر خواهد گذاشت».
هد مغناطیسی هاروارد مارک 3
هاروارد مارک 3 از طبله‌های مغناطیسی برای ذخیرهٔ اعداد ده‌دهی 16 رقمی و هم‌چنین دستورات برنامه استفاده می‌کرد. اما برخلاف اکثر رایانه‌های مدرن، از حافظه‌های مجزایی برای داده‌ها و دستورات استفاده می‌شد. چنین طرحی امروزه «معماری هاروارد» نامیده می‌شود.