نمایشگاه مجازی تولد رایانه

برنامه‌نویسان انیاک

برنامه‌نویسان انیاک، فرانسیس بیلاس (اسپنس) و بتی جین جنینگز (بارتیک) مقابل پنل‌های‌ کنترل اصلی انیاک ایستاده‌اند. هر دو دارای مدرک ریاضی بودند. بیلاس قبل از پیوستن به پروژهٔ انیاک، تحلیل‌گر تفاضلی مدرسهٔ مور را به کار انداخت.

انیاک

در سال 1942 جان ماکلیِ فیزیک‌دان طرح ساخت یک ماشین محاسبهٔ تمام الکترونیکی را ارائه کرد. در همین حال ارتش ایالات متحده در آن دوره به محاسبهٔ جداول پیچیدهٔ بالستیک نیاز داشت و به این ترتیب این طرح حامی مالی مناسبی یافت. حاصل این پروژه رایانۀ انیاک (ENIAC; Electronic Numerical Integrator And Computer؛ به معنای محاسبه‌گر و انتگرال‌گیر عددی الکترونیکی) بود که بین سال‌های 1943 تا 1945 ساخته شد. انیاک اولین رایانه در مقیاس بزرگ بود که با سرعت الکترونیکی کار می‌کرد و هیچ قطعهٔ مکانیکی فرایند محاسباتش را کند نمی‌کرد. انیاک در طول یک دهه فعالیت خود، یعنی تا سال 1955 که برخورد صاعقه از کارش انداخت، بیش از تمام محاسباتی که بشر تا پیش از انیاک انجام داده بود، محاسبه انجام داد.

انیاک در حال راه‌اندازی

طراحی پیکربندی صحیح برای هر مسئلهٔ جدید و سپس اتصال سیم‌ها و تنظیم سوئیچ‌ها، چندین روز طول می‌کشید.

جین پارتیک: برنامه‌نویس انیاک

تصویر انیاک بعد از عمومی شدن

پس از جنگ جهانی دوم، انیاک از طبقه‌بندی اسرار نظامی خارج شد و کاملاً عمومی گشت. در این عکس سرجوخه ایروین گلدشتاین، گروه‌بان سوم هومر اسپنس، بتی جین جنینگز و فرانسیس بیلاس در حال کار با دستگاه هستند.

انیاک در حال راه‌اندازی

مهندس و برنامه‌نویس انیاک در کنار محفظهٔ فلزی واحد ضرب‌کننده، در حال تأیید پیکربندی هستند. 20 انباشت‌گر تک‌عددی واحدهای عملکردی اولیهٔ انیاک را تشکیل می‌دادند، اما این ماشین محاسبه‌گر واحدهای ویژه‌ای برای ضرب، تقسیم و جذر نیز داشت.

تعویض لامپ خلأ انیاک

تقریباً هر روز یا هر دو روز، یک لامپ خلأ در انیاک خراب می‌شد. از آن‌جا که تقریباً 18000 لامپ در دستگاه وجود داشت، مکان‌یابی و تعویض لامپ ازبین‌رفته چالش‌برانگیز شده بود. با این حال با‌ گذشت زمان، تیم تعمیر و نگهداری به چنان مهارتی دست یافت که می‌توانست فقط در 15 دقیقه مشکل را حل کند.

18000 احتمال خرابی

انیاک با تعداد بی‌سابقهٔ 18000 لامپ خلأ کار می‌کرد. اما چطور می‌توان کاری کرد همۀ آن‌ها هم‌زمان درست کار کنند؟ مهندسان به‌منظور اطمینان حداکثری از عملکرد دستگاه، دستورالعمل‌های دقیقی برای طراحی مدار ایجاد کردند. آنان آزمایش‌های گسترده‌ای را روی قطعات انجام دادند و بر اساس آن‌ها، محدودیت‌های خاصی بر عملکرد دستگاه اعمال شد تا به قطعات کمتر از ظرفیتشان فشار وارد شود. از جمله به‌منظور طولانی‌کردن عمر لامپ‌های خلأ، نحوهٔ کار به شکلی شد که لامپ‌ها در ولتاژ بسیار کمتر از حداکثر ولتاژشان در مدار قرار گیرند.

مقالۀ نیویورک تایمز دربارۀ انیاک

در 15 فوریهٔ 1946 انیاک که قبلاً جزو اسرارِ طبقه‌بندی‌شدۀ نظامی بود، به صفحهٔ اول روزنامهٔ نیویورک‌تایمز رفت. از نظر بسیاری، این شروع عصر رایانه‌های الکترونیکی است.

هری هاسکی در حال کار با انیاک

هری هاسکی، عضو تیم انیاک، در کنار واحد چرخۀ (Cycling Unit) انیاک. این واحد سیگنال‌های زمان‌بندی واحدهای عملکردی را تأمین می‌کرد و بدین نحو اجزاء دستگاه را با یکدیگر همگام‌سازی می‌کرد.

انیاک روی یک تراشه

در جشن پنجاهمین سالگرد انیاک، این ماشین با استفاده از فناوری مدرن مدار مجتمع، مجدداً ساخته شد. رایانه‌ای که زمانی به اندازهٔ یک اتاق بود اکنون می‌تواند کف دستتان قرار گیرد.

دانشجویان دورۀ کارشناسی تراشۀ آزمایشی انیاک را در دست دارند

جیمز تاو و لین پینگ آنگ، فارغ التحصیلان دانشگاه پنسیلوانیا، بخشی از تیمی بودند که انیاک را - که در زمان خودش به اندازهٔ ابعاد یک اتاق بود - در ابعاد یک تراشهٔ مدار مجتمع بازسازی کردند.